Klassiek geschoolde musici hebben op z’n best wel iets geleerd over drieklanken en toonladders en een enkele keer hebben ze zelfs een zekere harmonieleer gehad. Maar helaas bereikt het zelden een niveau waarop het praktisch toepasbaar is. Dat is erg jammer, want kennis van harmonieën, akkoorden, akkoordfuncties, melodie en structuur geeft een muzikaal inzicht dat helpt bij het sneller en makkelijker leren van het klassieke repertoire. Bovendien draagt dit inzicht bij tot een diepere, rijpere en mooiere uitvoering.

Het is vergelijkbaar met het uit het hoofd leren van een lang gedicht door alle afzonderlijke letters in de juiste volgorde uit het hoofd te leren. Dat is erg moeilijk en vergelijkbaar met het leren van een muziekstuk d.m.v. het instuderen van alle muzieknoten (zonder begrip van wat er gebeurt in harmonisch-melodische zin). Het wordt al een stuk makkelijker als je begrijpt dat de letters woorden vormen en dat de woorden een zin vormen en helemaal als je de hele zin snapt, of beter nog, de samenhang van alle zinnen en de hele betekenis van het gedicht begrijpt.

Tot slot stelt deze kennis de musicus ook in staat zelf te componeren of stukken uit het hedendaagse repertoire (jazz/ pop/ etc.) te spelen met hetzelfde gemak en dat is natuurlijk ook erg leuk!

Men vergeet vaak dat improviseren vroeger (bijvoorbeeld in de tijd van Mozart) heel gewoon was en door iedereen werd beoefend, zowel door de amateur als de professional!

             "Een klassiek geschoolde musicus is machteloos zonder bladmuziek ... " - Bob van der Boom